alpinizm przemysłowy prace wysokościowe

Ciekawa historia alpinizmu przemysłowego w Polsce

Alpinizm przemysłowy jest jednym z bardziej efektywnych sposobów wykonywania prac wysokościowych, łącząc w sobie szybkość działania z niskimi kosztami oraz wysoką jakością realizowanych robót. Choć dziedzina ta jest dziś traktowana czysto utylitarnie, warto pamiętać, że alpinizm przemysłowy przyczynił się do rozwoju polskiego himalaizmu. Przekonajmy się, jak wyglądała historia tej branży.

Jak zaczął się alpinizm przemysłowy?

Techniki alpinistyczne w zastosowaniach przemysłowych zaczęto stosować stosunkowo dawno, bo jeszcze w początkach XX wieku. Bardziej popularne stały się one jednak po zakończeniu II wojny światowej i w latach 50. W Polsce pierwsze prace wykonywane przy użyciu metod dostępu linowego podejmowano jeszcze w latach 60. Największy rozkwit tej branży to jednak lata 70., co wiązało się z przyspieszoną industrializacją łączącą się z budową instalacji przemysłowych o znacznej wysokości – chłodni kominowych, kominów czy wszelkiego typu wież i zbiorników. Na rosnący popyt nałożyło się działanie aktywnego środowiska wspinaczy, które zaczynało w tym okresie realizować pierwsze zagraniczne wyprawy w Himalaje i Karakorum.

Co jest szczególnego w historii polskiego alpinizmu przemysłowego?

Podobnie jak dziś ekspedycje himalaistów wiązały się z wysokimi kosztami. Warto przypomnieć, że w czasach ustroju socjalistycznego nie mogło być mowy o finansowaniu wyjazdów przez sponsorów czy dzięki reklamom. Trzeba też pamiętać, że sprzęt, zwłaszcza produkowany za granicą, był bardzo kosztowny ze względu na olbrzymie różnice w poziomie dochodów i niewymienialność ówczesnej złotówki. Sposobem na zdobywanie środków było wykonywanie przez kluby wysokogórskie usług wysokościowych na rzecz dużych zakładów pracy. Zyskiwane w ten sposób środki pozwoliły na przygotowanie najsłynniejszych wypraw polskich himalaistów i odniesienie spektakularnych sukcesów we wspinaczce zimowej. Bez żadnej przesady można powiedzieć, że zdobycie sławy Ice Warriors, jak określano polskich himalaistów, było możliwe po części dzięki alpinizmowi przemysłowemu.